سال هاست که افراد زیادی بر روی نظریه “ارسال انسان به فضا به وسیله آسانسور” کار کرده اند و یا کار می کنند. شرکت Obayashi که جزو پنج شرکت برتر ساختمان سازی ژاپن است، در حال تحقیق بر روی ساخت آسانسوری است که انسان را به فضا می برد. این شرکت ژاپنی اعلام کرده است تا سال 2050 این آسانسور فضایی را می سازد.
اما این نظریه تا چه حد به واقعیت نزدیک است و آیا ساخت چنین سازه ای با تکنولوژی امروزی و یا آینده امکان پذیر است؟ توی سایت آسانسوری ها قصد داریم به این سوالات پاسخ بدیم.
ساخت این آسانسور با چالش های فنی بزرگی همراه است.
این آسانسور دارای کابلی برای جابه‌جایی بالابر آن و کابل دیگر برای تعادل خواهد بود که اندازه کل آن تقریبا 100 هزار کیلومتر خواهد بود. به همین دلیل محققان، تحقیقات بسیاری را برای ساخت موادی انجام دادند که علاوه بر وزن کم، از استحکام بالایی برخوردار باشد و هزینه های کمتری نسبت به موشک های حامل فضاپیماها داشته باشد.
در سال 1991، فیزیکدان ژاپنی به نام سومیو ایجیما (Sumio Ijima) نانو لوله‌های کربنی را کشف کرد که از لحاظ مقاومت کششی، سخت ترین ماده‌ای است که تا به امروز کشف شده است.
ساخت نانوکربن ها به ایده ساخت آسانسور فضایی سرعت بخشید و پس از این بود که شرکت Obayashi اعلام کرد که با استفاده از نانوکربن ها، قصد دارد کابل های آسانسور فضایی را بسازد.
یکی دیگر از چالش های ساخت این آسانسور، حفظ آن در برابر بلایای طبیعی مانند طوفان و گردباد و یا حتی طوفان های خورشیدی است. به همین خاطر این آسانسور در جایی در خط استوا ساخته خواهد شد که طوفان و گردباد کمتر از دیگر نقاط کره زمین است.
این آسانسور بدون اسکلت فلزی و تنها با استفاده از کابل نانو کربنی، به زمین و فضا متصل خواهد بود.
مصالح ساخت این آسانسور در چند مرحله و توسط موشک ارسال می شوند. این موشک در مدار ثابت زمین قرار می گیرد. دقیقا جایی که سرعت چرخش آن با سرعت چرخش زمین برابر خواهد بود. سپس بالابر آن که “Climber” نام دارد، مصالح را تا ارتفاع 36 هزار کیلومتری در جو منتقل میکند و به موشک متصل میشود. در آخر موشک تا ارتفاع 96 هزار کیلومتری بالا میرود. Climber سرعت 150 کیلومتر بر ساعت خواهد داشت که در عرض دو ساعت و نیم از زمین به ارتفاع 600 کیلومتری یعنی دقیقا جایی که ایستگاه فضایی قرار دارد می رسد.
بندر زمین، ایستگاهی است روی زمین که شامل دو بخش است. بخش اول بر روی خشکی قرار دارد و بخش دوم بر روی دریا که کابل ها به آن متصل هستند و افراد از طریق آن وارد آسانسور می شوند. این دو بخش توسط تونلی زیر آب به یکدیگر متصل هستند.
انرژی این آسانسور فضایی توسط پنل های خورشیدی معلق در جو زمین تامین خواهد شد.
ژاپن قصد دارد تا در ارتفاع 36 هزار کیلومتری از سطح زمین، پنل های خورشیدی به مساحت 2 کیلومتر مربع قرار دهد و انرژی را بصورت بی سیم به زمین منتقل کند. آنتن گیرنده آن که انرژی را دریافت می کنند مساحت 2.5 کیلومتر مربع خواهد داشت که بر روی دریا قرار می گیرد.
این اتفاق باعث میشود که پنل های خورشیدی تحت تاثیر آب و هوا قرار نگیرند و بخاطر قرار داشتن در خارج از جو زمین، انرژی بیشتری را از خورشید دریافت میکنند.
تخمین زده می شود انجام این پروژه بین 90 تا 100 میلیارد دلار هزینه داشته باشد.
هنگامی که آسانسور فضایی ساخته شود، هزینه سفر به فضا کمتر و پایدارتر خواهد شد. هزینه سفر با آسانسور فضایی در حدود چند هزار دلار خواهد بود. این درحالی است که هزینه ارسال فضانوردها با فضاپیماها میلیون ها دلار هزینه دارد و زباله و سوخت های شیمایی را وارد جو زمین میکند.
شاید این پروژه هیچ وقت عملی نشود، اما دستاوردهای بسیاری را در زمینه انرژی و بهره وری از آن با خود به همراه داشته است.
