جالبه بدونید از سال 1889 که برج ایفل افتتاح شد، بازدیدکنندگان می توانستند با استفاده از 5 آسانسور هیدرولیکی بین طبقات برج جابهجا شوند.
چهار آسانسور در چهار پایه برج نصب شدند و بازدیدکنندگان را از زمین به طبقه دوم برج حمل می کردند. این چهار آسانسور در طول سالها تغییر یافتند و مدرنیزه شدند.
آسانسور پنجم که به نام ادوکس (Edoux) خوانده می شد، جک هایی به طول 80 متر داشت و بین طبقه دوم و سوم حرکت میکرد. این آسانسور در سال 1983 برچیده شد.
امروزه سه آسانسور واقع در پایه های شمالی، شرقی و غربی جای خود را به آسانسورهای سه کابینه داده اند و بازدیدکنندگان با خرید بلیط می توانند از آنها استفاده کنند.
این آسانسورها (با مصرف برق 300 کیلووات) قادر هستند تا 110 مسافر را با سرعت 2 متر بر ثانیه جابهجا کنند.
آسانسور باری 4 تنی در پایه جنوبی هم به کارکنان برج ایفل اختصاص دارد.
یک آسانسور برقی اختصاصی هم برای مشتریان رستوران ژول ورن (که درون برج ایفل قرار دارد) نصب شده است و مشتریان این رستوران گران‌قیمت را جابهجا می کند.
دو آسانسور برقی دو کابینه هم برای طبقات دوم و سوم تعبیه شده است.
آسانسورهای برج ایفل مجموعاً در سال، 103000 کیلومتر حرکت می کنند. برای همین هم هر روز تکنسین ها قبل از بازگشایی و ورود عموم به برج ایفل، تمام آسانسورها را از لحاظ قطعات و روغن بررسی می کنند و در زمان هایی که ورودی برج به روی عموم باز است، آسانسورها را تحت نظارت دقیق قرار می دهند.
مکانیزم آسانسورها:
کابین مسافر توسط یک کابین متصل به کابل حرکت می‌کند. در زیرزمین، یک سیستم هیدرولیکی دو پیستون را به حرکت در می‌آورد که باعث حرکت کابین می شود.
تا سال 1986، پیستون‌ها توسط یک سیستم هیدرولیک به حرکت در می‌آمدند که توسط سه آکومولاتور بزرگ هر کدام حدود 200 تن نیرو می‌گرفت، که هم تضمین میکرد که آب تحت فشار (40 تا 60 بار) نگه داشته می‌شد و همچنین عملکرد نرم مکانیسم وزنه تعادل را تضمین میکرد.
از سال 1986، موتورهای هیدرولیک روغن با فشار بالا وظیفه هدایت حرکت سیستم پیستون محرک بالابر را بر عهده گرفته اند، در حالی که دو تا از سه آکومولاتور بزرگ اصلی تنها به عنوان وزنه تعادل عمل می کنند.
